Golden slumbers

No er det frykteleg mange band som ser djupt inn i psykedeliaen frå 60-talet, og tenkjer at det er ein sjanger innan rocken det er verd å pusta liv i på nytt. Tame Impala og Unknown Mortal Orchestra har til dømes gjort det med hell, og desse to nikkar også Gold Celeste anerkjennande til, både musikalsk og i det medfølgande presseskrivet. Der blir også legenden Syd Barret kasta inn i miksen – ei samanlikning som også er god, men det er å tøya strikken i lengste laget.

Debuten har fått namnet The Glow, og det kan – om ein er villig til å strekka litt meir i strikken som no nærmar seg bristepunktet – sei eit par ting om musikken. For det første har Gold Celeste ei varm side i musikken sin som kjem fram etter nokre rundar. Du blir litt glad av å lena deg inn i verda dei lagar. Vidare er det mange som har kalla albumet sitt det same før. Det kan tyda på at Gold Celeste ikkje har funne opp kruttet.

I det behagelege landskapet til psykedeliaen er det mange gode verkemiddel å nytta seg av – biletet av eit faktisk landskap er nok meir treffande i denne sjangeren enn i mange andre på grunn av den svevande kjensla som følgjer med – men som i dei fleste andre sjangrar er det lett å læra, vanskeleg å meistra.

Gold Celeste er ikkje verdsmeistrar i psykedelia. Dei har rota rundt i verktøykassa og sett saman eit debutalbum som er fint å høyra på, men ikkje særleg meir enn det. Utanom høgdepunkt som Time Of Your Life og opningssporet Can Of Worms er pakken rett og slett preglaus og midt på treet.