Stykkevis og delt

«Måtte du få en halvtime i himlen før fanden forstår du er død.» Det er ikkje lovnader om evig paradis som pyntar den slitne kjøkkenveggen i ei irsk lita stove datert tidleg åttital. Systrene Maureen og Mag deler huset etter den døde mora, og er stort sett lite nøgd med tilveret. Den som berre kunne kome seg til London.

Maureen er «Skjønnhetsdronningen fra Leenane.» Iallfall let den unge herr Dooley henne tru det, og ber henne reise bort med han. Mag på si side, har andre planar for systera, og dramaet er i gang. Vi likar aldri Mag. Ho lever ut ein nittiåring sitt avskyelege hypokondri i ein trettiåring sin ham. Men så er heller ikkje Maureen så innmari lett å bli glad i. Ho blir for tøff til at vi skal tru historia om at ho er undertrykt og kua av systera si.

Det heile er absolutt forseggjort. Gråteipen på puffen, dei hengslete dørene og den dritskitne vasken. Stova finst, og dei lurvete, men på sitt vis omgjengelege karfolka som stundom slentrar innom, finst også. Spørsmålet er om dei to systrene eigentleg finst. Ikkje så at skodespelarane ikkje leverer. Innlevinga er upåklageleg og konsentrasjonen på høggir. Det er likevel ei tragisk, men skremmande viktig, historie som skal fram her. Diverre druknar ho litt, og dei mange skrullete påfunna til systrene blir det ein sit att med.