Verkeleg dårleg gjort
Ambisjonane til Virkelig møtte åleine opp i studio, bokstavane og tonane låste seg inn på guterommet, røykte ei bønne, og snakka drit om eksen.
Året var 2020 og bandet Virkelig hausta stor
ros for tekstar med høg melankolsk faktor i albumet Lengsel blir til glemsel. Det er no 2023,
og bandet har vore i bakvendtland – der alt går
an – på spasertur i pandemi-rus med kjende
frasar. Mogleg dei ikkje klarte å omstille seg
før dei kom tilbake til røyndommen med For
ung til å være trist – her burde nemleg alt vore
ulovleg.
I eit coming of age-univers køyrer plata ned
ein motorveg og gassar opp til ekstase. «Du
blåste liv inn i livet mitt» er første låt, og har til
til oppgåve å varsle det som dessverre viser seg
å bli eit nordnorsk havari.
Strofen «Vi gikk ikke i veggen, vi fant bare ikke
den rette døra» er ikkje den skarpaste formuleringa, men kan vitne om at bandet framleis
siktar på å sanke ros for tekstane. Låta minner
om opningslåta til ein mindre kjend dramaserie, og ein blir raskt usikker på kva motivet
bak plata er.
Vokalist og tekstforfattar Tobias Aamodt
sine ambisjonar for albumet har ankerfeste i
pandemien, og vitnar om eit ønske om å kasta
lys over det å vera ungt menneske i ei kriseramma verd. Resultatet dei sit igjen med, er
9 av 10 låtar som omhandlar forhold som har
gått i grus.
Utstikkaren er låt nummer 8, «Alderstaksameter». Her tek Aamodt ein slapp finger på
pulsen til samtida: /Æ er ikke redd for å dø,
men æ har angst, har æ mista livet?/. Kanskje
det næraste plata kjem intensjonen sin. Synd
at eg måtte planta øyra inntil høgtalaren for å
gjette teksten – for her var lyden skakkøyrd.
Det einaste Virkelig får til, er å lemlesta
eit velkjent lyrisk lure-triks. «Smi mens jernet
er kaldt» er ei strofe frå låt nummer 6, «Promillekyss» på en tirsdag. Det er noko med å
sjonglere på kjende frasar, som slepp fri lykkehormon hos lyttaren– og kan derfor resultere
i meirsmak.
Problemet oppstår når lure-trikset er gjennomgåande under heile plata. Til slutt blir ein
nøydde til å spørje seg sjølv kva det eigentleg
betyr. /Jeg vil ikke ha eit minne for livet, men
heller ha livet som minne/ fra låt nummer 5,
Du trenger en venn. Meininga lét seg ikkje lett
forklare, men det er mogleg han ønskjer seg
at alt skal vere ekstase heile tida? Det blir for
vagt, og kanskje for umode.
Så kjem vi til vokalistens usikre og bristeklare stemme, som utan feil sett neglene i øyregangane. Det er bittert, vokalen hadde ikkje
trunge å maltraktera skiva. På tidlegare verk så
var stemma mjukare og det var lagt på kor, slik
at det harmoniske bestod. No fungerer stemma som siste dropen i begeret.
«Alt som er igjen får vi prøv og gløm», for
å seia det med deira eigne ord.
Summa summarum kom det omtrent ingenting godt ut av pandemien; blant dei den
kunstnariske renessansen dette albumet skulle
visa til. Det fell meg inn som rart når eg høyrer
på tidlegare album, at 2023-albumet er så lite
Virkelig. For kva høyrde eg eigentleg på? Kanskje Coldplay som tok amfetamin med Moddi,
før dei song ein ode til Halvdan Sivertsen?
For ung til å vær trist lanseres 24. februar.