Dette er animert anarki

NRK har ikkje alltid framstått som ein institusjon som skjønar kva som går føre seg i hovuda hos dei unge med TikTok-hjerne, åtte ulike straumetenester og eit kronisk behov for dopamin.

Derfor var første sesong av Hellerudsvingen eit lite sjokk. Plutseleg verka det som om statskanalen hadde innsett at det mest effektive grepet for å trekke seere kan vere å gi nokre skikkeleg rare folk ein bunke penger og gå ut av rommet. 

At serien no har fått ein andre sesong, tyder på at ingen har angra.

Erlend Mørch og Steinar Klouman Hallert har fått halde fram i same modus, med same grunnpremiss. Tre gutar på ungdomsskulen, som bur i ei alternativ versjon av Oslo der alt kan skje, og ein styggpen animasjonsstil som liknar den i Terkel i knipe og South Park.

Det finst få, om nokon, norske seriar som kjennest så umiddelbart gjenkjennelege, og samstundes fullstendig ute av kontroll som Hellerudsvingen. I sesong to går serien endå meir inn i det særnorske, blant anna ved å introdusere Marius Borg Høiby og karakterar frå Flåklypa. 

I første episode let verda kollapse av Tesla-botar og automatisering, ein variant av samtidas KI-panikk. Ein kjenner att overskriftane, men dei er filtrerte gjennom eit tenåringsblikk som har sett for mykje YouTube og for lite Dagsnytt 18.

At serien er god til å plukke opp aktuelle namn og saker, betyr likevel ikkje at alle gjentakingar er velkomne.

Elon Musk, som allereie var tungt til stades i første sesong, dukkar opp igjen i opningsepisoden, som ein slags heilag Gud i Hellerud-universet. Det får meg til å lure på om skaparane lir av ein form for kreativt Stockholm-syndrom. Er verdas rikaste mann verkeleg den einaste figuren som kan symbolisere tech, makt og storleiksvanvidd?

Endå meir overraskande er det at sesong to har mindre fokus på sex enn forgjengaren. Der første sesong verka nærast kronisk kåt, med puling, kroppspress og hormonkaos som gjennomgåande bakteppe, er den nye sesongen (bitte)litt meir nøktern på den fronten.

Eit godt døme er episode tre, «DJ Sovevoldtekt». Med den tittelen skulle ein tru dette blei seriens mest seksuelt overskridande punkt, men her er det faktisk null sex. Eg må innrømma at eg nesten saknar ei sexscene, gjerne mellom DJ-en og Steinar, som blir DJ Sovevoldtekst nye bestevenn. I staden får vi ein ekkel operasjon som endar i at Steinar og DJ-en blir ein tomannshovud-Shrek-aktig figur. Eg sitt og lurer på om DJ Sovevoldtekt eigentleg er meint som ein slags mini-Mr. Pimp Lotion. 

Personleg synest eg scenen var skikkelig ekkel (såpass at eg måtte sjå bort frå skjermen ei stund), men samtidig er den kjempe morosam, nettopp fordi den er så uforutsigbar. Det viser korleis ein aldri heilt veit kva ein har i vente når ein set seg ned for å sjå Hellerudsvingen. Og det er ein stor del av sjarmen til serien.

Det finst også små, nesten bortgøymde høgdepunkt, som Vipps-ran på T-banen, garantert på linje 3 til Mortensrud. Det er i slike scenar at serien kjennest verkleg som Oslo, og ikkje ein ungdomsserie satt i eit tilfeldig univers, og som prøver å vere edgy.

Hellerudsvingen sesong to er kanskje litt mindre kåt og litt meir ujamn enn førstesesongen, men han er framleis ein av dei mest eigenrådige og mest underhaldande seriane NRK har laga på lenge. Hadde eg vore leiar i statskanalen, ville eg late Mørch og Klouman Hallert få halde fram med å bruke skattepengane til kva enn som skulle falle dem inn.