Avslappa kaos i verdas eldste by

Og hoppar opp av senga og trur det er verdskrig på gong. Så høyrer eg bønneropa som byrjar komme frå minaretane i nabolaget, kjem på at det er ramadan, og snur meg rundt og sovnar att. Kanonskotet markerar omlag halv fem kvar morgon at fasten er i gong. Før kvart over sju om kvelden skal ingenting over leppene. Det er ein stor porsjon viljestyrke som trengst når den steikande sola midt på dagen pressar temperaturen opp mot førti grader, og daglegdagse gjeremål skal utførast. Dei fastande venene mine er nærast nede for teljing innan klokka tre på ettermiddagen, og ventar komatiske på at klokka skal verte nok til at dei kan ete. Då fyllast restaurantane i dei muslimske byane med familiar og vennegjengar som fråtsar i måltid så store at ein knapt greier å gjere ende på ein fjerdedel av dei, før ein rullar ut av restauranten.

Det er ein klisjé å sei at ein by er full av kontrastar, men pokker heller, når ein skal ta for seg Damaskus er det ingen veg utanom. I verdas eldste bebodde by, kor kvar einaste byggestein har ei historie å fortelje, er det ikkje til å kome unna av bilete vert samansett. Her har du iranske turistar som valfartar til Umayyademoskeen for å sjå hovudet til Hussain, barnebarn av profeten Muhammad, som er så tildekt at du knapt kan sjå at det er nokon der inne, i same gate som du treffer på tungt sminka jenter i miniskjørt og høge hælar. Eit par minutts gange frå ein av verdas viktigaste moskéar er krossar malt på veggane og tettheita av jesusbilete stor. Gatene kor Salah al-Din kom ridande etter å ha kjeppjaga korsfararane, er i dag fylt med tutande taxiar, kaféar, plaststolar, kattar, moskéar, kyrkjer, hest og kjerre, grønnsaksbutikkar, skrikande ungar, teseljarar, gravferdsfølgjer, internettkafear, bilete av president Bashar al-Assad og deilig kaos. Det høyrest slitsamt ut, men Damaskus er overraskande avslappa. Med tronge gater, breie smil og søt te, skal ein leite lenge etter ein hyggelegare by.

For augeblikket tek eg privattimar i syrisk arabisk. Læraren min Maha bur i ein forstad, ein liten minibusstur ut av Damaskus. Her har ho starta læringsforetaket sitt på soverommet til mora si. Kvar dag ringer eg på døra hennar, vert ønska velkommen av den gråhåra mora hennar, som eg framleis har til gode å sjå kledd i noko anna enn nattkjole, og vert i løpet av to timar fylt opp med te, tørre kjeks og arabiske gloser, og kasta ut att i Damaskus med streng beskjed om å praktisere kva ho har lært meg. Neste dag ler ho så ho grin av misforståelsar som har oppstått når eg har gløymd ord eller bokstavar, og rota meg vekk i samtalar som iallfall ikkje har handla om det eg har trudd.

Som sagt er ramadan i gong. Som nyankommen student med arabiskkontroll som i beste fall står til middelmåtig, fører det med seg nokre fordelar. Sidan idealet er at ein som muslim verken skal lyge eller stjele denne månaden, brukar alle taxisjåførane denne månaden taksameter. Dei vanlige historiene om at åh, nei, taksameteret er nok diverre øydelagd, er ikkje å høyre. Pliktfulle køyrer sjåførane rundt, og prisen er det ingen diskusjonar om. For det er ikkje til å komme unna at det vert nokre prisdiskusjonar i løpet av eit halvår. Som ein person som ikkje er overstadig glad i lange pruterundar, kan det vere litt av ein tolmodstest. Så langt kan eg berre notere meg moralske sigrar, og få økonomiske. Eg har funne ut det beste er å ikkje bry seg. Eg tek heller ned vindauget, kjenner den varme vinden i ansiktet og ser ut på virrvarret i den fantastiske byen eg køyrer gjennom.

Når den varme dagen i Damaskus endeleg går mot hell, gjeld det å komme seg opp. Enten i ein taxi opp på dei bratte vegane opp på Qassioum, fjellet Damaskus ligg ved foten av, kor du har ei fantastisk utsikt utover byen som verkar strekke seg for evig. Eller opp dei like bratte trappene som leier opp på taket av huset kor eg bur. Med ein kald whisky i handa eller ein sheesha er det berre å setje seg attende, skue utover hustaka i gamlebyen og prøve å telje kor mange grøne og blå lys ein kan sjå. Moskéminaretane er dekorert med grøne neonlys, kyrkjene med blå. Endå har eg ikkje greidd å telje alle.