Porselensstøv

– Eg har ønska med han heile livet. Kan eg få han?, seier han. Trykket ligg på heile. I handa held han ein porselensvase. Kvit med blomster. Øvst er det ei sølvrand. Nips, ville mor hennar kalla det. Slik som bestemor har fylt heile stova si med, og som ein dag skal arvast. Ho får frysningar berre tanken. Ho veit han ikkje har sett vasen før i sitt liv, men no står han med han i handa, og ser på ho med dådyrauga sine. Det er dei dådyrauga som tidlegare har fått ho til å kjøpe brusmaskin, eggekokar og sokkeklips. Alt ligg i boda. Ubrukt. Ho skulle ønske ho hadde like lange augevipper som han slik at ho og kunne ha dådyrauge. Auga hennar likna mest på skilpaddeauge. Små og keisame. Knapt nokon som ser dei. Om ho kunne til dømes fått elgauge. Eller hjorteauge. Ho skulle ha sagt seg nøgd med det. På botnen av vasen er det festa ein oransje lapp kor det står 59,50. Han seier han ikkje har med seg lommebok. At ho må betale. Ho kjenner ho hatar porselensvasen. Ho står der på ein dagligvarebutikk og hatar ein vase. Meir enn ho hatar krig og ufred og svelt. Han seier han skal betale attende. Ho tenkjer attende på brunostlokket, den elektriske flugepisken og badeballen med VM 2006-dekor som ho framleis ikkje har fått pengar attende for. Det gneg i ho. Han har bøygd ryggen øvst og ser nøye på vasen. Liksom for å syne ho akkurat kor fin han tykkjer den er. Ho renser halsen. Det er mogleg ho held på å verte forkjøla. Ho har lest at ein bør stappe seg full i c-vitamin, men ho trur ikkje på slikt. Det vert for spekulativt og useriøst, meiner ho. Han ser på ho att. Rekker fram vasen lik som han skal ofre det til gudane. Nesten opp i andletet hennar. Han veit han tøyer grensene. At ho ikkje likar å ha vasar opp i andletet. Ho kjenner ho vert varm i panna og stivare i skuldrene. Ho lurer på om nokon andre ser på dei. Han byrjar verte sliten i armane av å halde fram vasen. Henda dirrar. Alt ho greier sjå på er den øvste sølvranda som vinglar fram og attende. Raskare og raskare. Det er nok sølvranda ho hatar mest. Dei blå blomstrane er eigentleg greie, rekk ho å tenkje før det med eitt er slutt. Lyden av porselen som treff butikkgolv er ikkje til å ta feil av. Porselensstøvet ligg som eit fint lag over skoa hans. Han bøyer hovudet trist mot bakken.

– Nei, seier ho.